Czym jest fotografia buduarowa?

Zdjęcia buduarowe maja bardzo osobisty wymiar, ich składowe to piękno, zmysłowość, delikatność ale także moda i właściwa otoczka.

W gruncie rzeczy jest to forma portretu charakteryzująca się romantycznym, intymnym przedstawieniem osoby fotografowanej. Sesje buduarowe odbywają się często w przestrzeni  sypialni lub łazienki ukazując kobietę i jej piękno w bardzo prywatnej sytuacji ale również w plenerze, przedstawiając kobiece piękno na łonie natury. Cechą wspólną jest natomiast intymny sposób ukazania modelki, ukazując jej piękno i zmysłowość.

Określenie buduaru wywodzi się z języka francuskiego i określało pokój w który kobieta może pobyć sama, odpocząć i zrelaksować się lub przyjąć swoich bliskich, wręcz intymnych, przyjaciół.

 

Lata dwudzieste XIX wieku

Kobiece piękno od samego początku istnienia fotografii odgrywało w niej bardzo istotną rolę, tak też narodziła się fotografia buduarowa. Za jednego z pierwszych przedstawicieli gatunku uważany jest amerykański fotograf Albert Arthur Allan (1886 – 1962). Miał on studio fotograficzne w Oaklan, California, w którym doskonalił techniki fotograficzne uwieczniając nagie lub półnagie kobiety. Jego prace uznawane były za obsceniczne i  skandaliczne, według Amerykańskich standardów lat 20, a pierwsza komercyjna wystawa jego prac miała miejsce dopiero 1979 roku, czyli siedemnaście lat o jego śmierci.

 

Lata czterdzieste – czyli kobiecość w służbie obronności kraju

Po zakończeniu okresu prohibicji i rozpoczęciu II Wojny Światowej, Amerykański rząd zaczął używać propagandy i zasady, że seks sprzedaje, aby nakłonić młodych obywateli do wstąpienia do wojska. Na niezliczonych plakatach piękne pin-up girls z hasłami „Ona warta jest walki” wabiły mężczyzn w szeregi armii. Sprawiło to, że pin-up stał się jedną z najpopularniejszych form fotografii buduarowej i utorował drogę dla bardziej nowoczesnych form fotografii kobiecych, normalizując obecność kobiecego ciała w zdjęciach komercyjnych. Dla przykładu Marylin Monroe rozpoczynała karierę jako modelka w sesja pin-up aby potem utorować sobie drogę do mainstreamu i stać się ikoną kobiecości na wiele dekad.

Kobiety tej dekady miały pełne i krągłe kształty, takie były ówczesne standardy piękna, tak inne od tych obowiązujących dziś. Pin-up girls nosiły pończochy, gorsety, męskie krawaty oraz kapelusze,  stały się propagatorami wykorzystania różnego rodzaju rekwizytów w trakcie sesji buduarowych, znacząco je urozmaicając.

 

Różowe lata siedemdziesiąte

W latach 70 rozwój technologii sprawił, że robienie zdjęć stało się tańsze i łatwiejsze, dzięki czemu pojawiły się kolorowe magazyny, billboardy a fotografia stała się mainstreamowa. Wtedy to fotografia zaczęła ugruntowywać swoje miejsce w świece nowoczesnej sztuki, co doprowadziło również do ewolucji fotografii buduarowej. W latach 40 kobiety ukazywano w sposób wyidealizowany, przesadzony, natomiast w latach 70 obraz kobiety stał się bardziej naturalny, wręcz. Coraz powszechniejsze stały się fotografie i obrazy kobiet w bieliźnie lub bez niej, co pomogło buduarowi stać się bardziej akceptowalną formą i przebić się do głównych nurtów środków masowego przekazu.

 

Fotografia buduarowa dziś

Wciąż można znaleźć osoby które nie czują się komfortowo z myślą o sesji buduarowej, jednakże fotografia buduarowa jest jest powszechnie akceptowalna w dzisiejszych standardach. Kobiety mają wiele powodów by zdecydować się na wykonanie kobiecych zdjęć. Czy to prezent dla bliskiej osoby, uczczenie ważnego wydarzenia, urodziny… jednak zaskakująco dużo kobiet robi to po prostu dla siebie, by poczuć się piękną i kobiecą. Sesja buduarowa to doświadczenie, które pozwala kobiecie spojrzeć na siebie inaczej, docenić siebie, wzmocnić swoją pewność siebie i odwagę. To także swego rodzaju podróż, która zaczyna się od wahań i wątpliwości, potem planowanie i przygotowania, poprzez dzień sesji, który wymaga najwięcej odwagi ale też przynosi olbrzymią satysfakcję i ulgę, aby na końcu docenić własne piękno i czuć dumę. Każda kobieta powinna odbyć tę podróż.